Աշխարհի ամենաարտասովոր քաղաքները

Նորվեգիա. քաղաք, որտեղ մահանալ չի կարելի
Լոնգյիր քաղաքը, որը գտնվում է Նորվեգիայի Շպիցբերգեն կղզեխմբի վրա, աշխարհի ամենահյուսիսային տեղադրությամբ բնակավայրն է, որն ունի շուրջ 1000 բնակիչ:Քաղաքում գործում է եկեղեցի, բանկոմատ, թանգարան, փոստային բաժանմունք, օդանավակայան և նույնիսկ համալսարան: Մի խոսքով , ամեն ինչ, ինչ որ կա մարդկանց  մոտ, սակայն մի բայցով՝ Լոնգյիրում չի կարելի մահանալ: Եթե որևէ մեկը հիվանդ է կամ մահամերձ, նրան խնքնաթիռով անմիջապես տեղափոխում են ուրիշ վայր:Եթե ամեն դեպքում դժբախնորեն մահանում է, միևնույն է՝ տեղի գերեզմանոցում չեն թաղելու:

Սա ինչ-որ մեկի քմահաճույքը կամ չոր ոգիների ձեռքի գործը չէ: Դիակները չեն կազմալուծվում սաստիկ ցուրտ եղանակի պատճառով, ինչը վտանգավոր է:Այսպես, մի տղամարդ էր հայտնաբերվել, ով՝  ըստ փորձաքննության, մահացել էր մահացու վիրուսից , որը այդտեղ համաճարակի պատճառ էր դարձել 1917 թվականին /իդեպ, հենց դրանից հետո էլ դադարեցին թաղել մարդկանց տեղի գերեզմանոցում/: Տեղացիների համար պարտադիր այլ կանոններ էլ կան․ չի կարելի տնից դուրս գալ առանց հզոր զենքի. սպիտակ արջերը այստեղ ավելի շատ են քան մարդիկ, և նրանց հետ հանդիպումը կարող է բերել ինչի՞․ ճիշտ է՝  թաղման: Արջի սատկելու դեպքում էլ դիակը ուղարկում են հայրենիքից հեռու՝ շներին արջի մսի մի կտոր էլ չթողնելով. նրանց կերակրում են փոկերով:

Բացի այդ, բնակիչներին թույլ չի տրվում կատուներ պահել, քանի որ դրանք  կարող են վտանգ ներկայացնել հազվագյուտ թռչնատեսակներին: Վերջում, ուզում եմ  ինչ-որ լավ բան ասել: Ահա. Լոնգյիրում, ՄԱԿ-ի հովանու ներքո կառուցվել է ստորգետնյա Համաշխարհային սերմերի պահոց՝  գլոբալ աղետների  համար: Այսպիսով, հայտնությունից հետո նոր կյանքի ծիլերը դուրս են գալու հենց այստեղ:

ԱՄՆ, Ալյասկա. Քաղաք՝ մեկ տանիքի տակ
Ալյասկայի Ուիտիյեր քաղաքի գրեթե բոլոր 220 բնակիչները ապրում են մեկ 14-հարկանի շենքում, որը կոչվում է  «Բիգիչ Թաուերս»։ Այն  կառուցվել է 1956թ՝  որպես զորանոց: Ժամանակի ընթացքում շենքը լցվել է  հասարակ բնակիչներով, հայտնվեցին ոստիկանական բաժանմունք, դպրոց, փոստ, խանութ, եկեղեցի, հիվանդանոց... Այս ամենը հաջողությամբ տեղավորվեց մեկ տանիքի տակ: Ինչո՞վ պակաս քաղաք է: Այդպես էլ սկսեցին անվանել այն: Ուրիշ կողմից էլ այսպիսի տեղադրության  շնորհիվ կարելի է խնայել ջեռուցման հարցում, ինչը Ալյասկայում երբեք ավելորդ չէ:

Ուիտիեր կարելի է հասնել կա՛մ ջրով, կա՛մ էլ միագծանի մայրուղով, որը անցնում է 4 կմ երկարությամբ թունելով: Խառնաշփոթից խուսափելու համար թունելի դարպասները բացում են ժամը մեկ՝ մեքենաները առաջ թողնելով մեկ մի ուղղությամբ, մեկ՝  հակառակ: Գիշերը թունելը ամբողջովին փակվում է:

Բնակիչների մեծ մասը աշխատում է նավահանգստում, որը  տնից  հեռու չի  գտնվում: Ամռանը, երբ արևը երկնքում է 24 ժամից 22-ը, կյանքը այդտեղ եռում է. ժամանում են կրուիզային և արդյունաբերական նավեր, այցելում են տուրիստներ: Բայց հետո քամիներն են գալիս, փոթորիկները և ձնային բլուրների բարձրությունը հասնում է 6 մ: Այսպիսով, կյանքի համար անհրաժեշտ ամեն ինչ ձեռքի տակ ունենալը չափազանց հարմար է։

Ռուսաստան, Կալմիկիա. շախմատի քաղաք
Դաշտերում շապխմատի տախտակներ գտնելով՝  անտեղյակ  մարդը կարող է մտածել, թե Ալիսայի հետ հրաշքների աշխարհ է ընել, բայց Սիթի-Չեսսի պատմության լոկոմոտիվ  լրիվ մեկ ուրիշ գեղարվեստական ստեղծագործություն կարող է լինել՝ «Տասներկու աթոռները»: Իզուր չէ, որ այստեղ Օստապ Բենդերի պողոտա կա, Մեծ կոմբինատիրի հուշանձան, և քաղաքը ինքն էլ նրա պատվին կոչում են Նյու-Վասյուկի: Չնայած այստեղ միախառնվել են բոլոր ժանրերը՝ և՛ Շախմատի Դղյակ, որի ուրվագծերն կալմիկական վրան են հիշեցնու, որում շախմատի փառքի թանգարան կա, և՛  բուդդայական սրբատեղի, և՛ ուղղափառ եկեղեցի, և՛   իլֆոպետրովյան մոտիվներ: Մի խոսքով, այս վայրը նույնքան բազմակողմանի է, որքան նրա ստեղծման մտքի հեղինակ անմահ Ալյումժինովը: Նա շախմատ էր խաղում Հռոմի պապի հետ, ընկերություն էր անում պայծառատես Վանգայի հետ, և ինքն իր համաձայն՝  1997թ  սեպտեմբերի 18ին հանդիպել էր այլմոլորակայինների: Այս ամենի հահեմատ՝  11 ամսում դատարկ դաշտում քաղաք կառուցելը չնչին մի բան էր:

Սիթի-Չեսսը կառուցել են 1998թ՝ Էլսիթում՝  33-րդ շախմատային օլիմպիադայի անցկացման առիթով: Այստեղ են անցկացվել ՖԻԴԵ կոնգրեսը, միջազգային բիենալե, ամեն տեսատի սիմպոսիումներ և ֆորումներ: Մնացած առումներով քաղաքը իր տեսքով հիշեցնում է էլիտար, բայն բավականին սակավաբնակեցված քոթեջային քաղաքի՝  հագեցած բազմապիսի շախմատային հուշարձաններով: Միջոցառումներից ազատ  ժամանակ այն թանկ հյուրանոցի դեր է կատարում, որտեղ կարելի է բնակելի վայրեր վարձակալել՝  նույնիսկ մի քանի տարի տևողությամբ:

ՄԱԿ Համաշխարհային ժառանգության օբյեկտների ցուցակում գտնվող ավստրիական Գալշտատ քաղաքի ստույգ կրկնօրինակը հայտնվել է չինական Գուանդուն գավառում 2012 թվականին: Կրկնօրինակման արվեսում չինացիները մանրակրկիտ են. քարաբեկորնորով պատված փողոցներ, տաճար, արձաններ, բարոկկո վոճի շատրվաններ: Բոլոր տները մեկ առ մեկ կրկնօրինակում են իրենց ավստրիացի եղբայրներին՝ և՛ գույններովով, և՛ ճարտարապետությամբ: Այս ամենի համար տարված  աշխատանքը հեշտ չի կատարվել.  ուղարկված հետախույզների մի ամբողջ խումբ երկար ուսումնասիրել և լուսանկարել է ավստրիական քաղաքը՝  մանրամասնությամբ և բոլոր կողմերից։ Վայրի ընտրության ժամանակ առաջնորդվել են որոշ նմանություններով, սակայն միևնույն է հարկ է եղել աշխատել լանդշաֆտի վրա՝ հարթեցնել բլուրները, փորել հեղեղատներ, ստեղծել արհեստական ջրավազան, որի ափին էլ կառուցվել է  քաղաքը: Աշխատանքները ֆինանսավորվել են անհատի կողմից՝ արժենալով  940 մլն դոլլար:

Իսկական Գալշտատի բնակիչների համար չինական երկվորյակի հայտնվելը, մեղմ ասած, անակնկալ էր: Հանդիսավոր բացմանը հրավիրվածներից Հյուսիսային Ալպերում հյուրանոցի սեփականատերի նկատեց, որ վատ չէր լինի  զգուշացնել մտադրության մասին և ազնվորեն կրկնօրինակման թույտվություն հարցնել:Բողոքները դադարեցին, երբ ավստրիացիները գիտակցեցին, որ կլոնի գոյությունը շահութաբեր է. Չինաստանից տուրիստների հոսքը դեպի Գելշտատ 2012-ից աճել է 20 անգամ: Վատ չէր նաև այն մահկանացուների համար, որքեր իրենց թույլ չեն կարող տալ Եվրոպա այցելել. այժմ նրանք կարող են լինել Ալպերում՝ չծախսելով ավելորդ ժամանակ և միջոցներ: Քաղաքն էլ վայելում է համբավ, և հմուտ պատրաստված դեկորացիայից վերածվել է կենդանի օրգնիզմի: Այստեղ գործում են սրճարաններ և խանութներ, նույնիսկ վաճառվում է անշարժ գույք՝ եվրոպական ոճով  ամբողջովին կահավորված տներ։

Գալշտատը առաջինը կամ վերջինը չէ կրկնօրինակ քաղաքների շարքում: Չինաստանում արդեն կան գերմանական Անտինգ, բրիտանական Դորչեստեր, սեփական Ֆլորենցիա, որը հսկայական առևտրի կենտրոնի դեր է կատարում, և մասամբ արտահայտված Վենեցիա, Բարսելոնա, Կոպենհագեն և Ստոկհոլմի թաղամասեր: Самые необычные города мира Ռուսերենից թարգմանեց Արմինե Գասպարյանը,12-րդ դ․